Το πολύ καλό άρθρο της κας Αρφάρας αποτελεί το τέλειο παράδειγμα για να το ακολουθήσει η Πόλη της Κέρκυρας τώρα που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση να τηρήσουμε την δέσμευσή μας στην UNESCO.
Κάθε δέκα χρόνια το Μίνστερ της Γερμανίας μετατρέπεται σε μια τεράστια υπαίθρια γκαλερί
[Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ, από τα ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ (σελ.22) της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στις 22/07/07 ]
Υπάρχει, άραγε, θέση για την τέχνη στο δημόσιο χώρο; Εχει τη δύναμη η σύγχρονη δημιουργία να ανοίξει ξανά ένα διάλογο με την πόλη, έξω από τα μουσεία;
Υπάρχουν περιθώρια παρέμβασης στα υπερ-δομημένα κέντρα; Το Πρότζεκτ Γλυπτικής που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Ιούνιο στο Μίνστερ της Γερμανίας αποτελεί τη μοναδική διοργάνωση στον κόσμο που έχει ως αποκλειστικό στόχο να επαναφέρει την τέχνη στη δημόσια σφαίρα. Κάθε δέκα χρόνια η πόλη μετατρέπεται κυριολεκτικά σε υπαίθριο μουσείο καθώς καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο στήνουν τα έργα τους παντού, παρεμβαίνοντας τόσο στο κέντρο της πόλης (σε δρόμους, πλατείες, δημόσια κτίρια αλλά και εσωτερικές αυλές) όσο και στα περίχωρά της φθάνοντας μέχρι την τεχνητή λίμνη της.Πρόκειται για την 4η διεθνή συνάντηση γλυπτικής που διοργανώνουν η πρωτοποριακή πόλη της Γερμανίας και το Μουσείο Τέχνης της, παραγγέλνοντας σε διεθνούς φήμης καλλιτέχνες έργα διαδραστικά που έχουν δημιουργηθεί με άξονα ένα συγκεκριμένο χώρο της πόλης. Η ιδέα για την πρωτότυπη αυτή έκθεση γεννήθηκε στα 1977, όταν ο τότε διευθυντής του μουσείου αποφάσισε να οργανώσει μια μεγάλη έκθεση γλυπτικής προκειμένου να αλλάξει τη νοοτροπία των κατοίκων που αντιδρούσαν στις γλυπτικές εγκαταστάσεις δημόσιων χώρων.
Σήμερα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες, η πόλη και η ευρύτερη περιοχή δέχονται πλήθος επισκεπτών καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου καθώς εκθέτουν σε μόνιμη πλέον βάση σαράντα σχεδόν έργα προηγούμενων διοργανώσεων (μεταξύ αυτών και εγκαταστάσεις μνημειακών διαστάσεων του Ρίτσαρντ Σέρα και του Ντόναλντ Τζαντ), ενώ το μουσείο φυλάσσει στις συλλογές του μακέτες, σχέδια και πολύτιμα ντοκουμέντα από την κατασκευή τους. Στη φετινή διοργάνωση η έμφαση δίνεται στο βίντεο, το φιλμ και την περφόρμανς, υιοθετώντας παράλληλα το Διαδίκτυο ως μέσο διάδοσης και ανταλλαγής πληροφοριών με τους επισκέπτες. *Ο Αμερικανός Μάικ Κέλι παρουσιάζει μια ιδιότυπη βίντεο-εγκατάσταση στην εσωτερική αυλή της von Steuben Strasse με πυρήνα ένα άγαλμα από αλάτι και πηγή έμπνευσης τη βιβλική ιστορία του Λωτ. *Η Σούχα Κινοσίτα από την Κίνα έστησε μια ηχητική εγκατάσταση στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου με θέμα το «σπασμένο τηλέφωνο» («αραβικό τηλέφωνο» για τους Γάλλους, «ψίθυροι» για τους Κινέζους) που παίζουν τα παιδιά σε διάφορες γλώσσες, καταδεικνύοντας τις αλλοιώσεις που υφίσταται ο προφορικός λόγος. *Ο βετεράνος Μπρους Νάουμαν υλοποιεί με καθυστέρηση σαράντα ετών το έργο του με τίτλο «Το τετράγωνο της κατάθλιψης» (πρόκειται για μια πρόταση που είχε καταθέσει στην πρώτη διοργάνωση του 1977). Η ανάστροφη πυραμίδα από μπετόν που κατασκεύασε στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Φυσικών Επιστημών παραπέμπει στην κοινωνική απομόνωση και το άγχος των μεγαλουπόλεων, καθώς δημιουργεί, σε όποιον στέκεται στο κέντρο της, την αίσθηση του εγκλεισμού στερώντας του κάθε προοπτική. *Η Μάρθα Ρόσλερ πραγματεύεται τη συλλογική μνήμη της πόλης με έμφαση στο ναζιστικό παρελθόν της παρεμβαίνοντας σε 3 μνημεία της.*Το Πρότζεκτ Γλυπτικής περιλαμβάνει, επίσης, σειρά δράσεων με χαρακτηριστικότερη εκείνη της Μαρία Πασκ με θέμα τη διαφορετικότητα. Στην τέντα που η βρετανίδα καλλιτέχνις έχει στήσει σε ένα πάρκο του Μίνστερ υποδέχεται ανθρώπους διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων προκειμένου να εκθέσουν δημόσια τα πιστεύω τους συζητώντας με κατοίκους και επισκέπτες.
*Περισσότερες πληροφορίες για το Πρότζεκτ Γλυπτικής του Μίνστερ στη διεύθυνση http://www.skulpturprojekte.de/
Κάθε δέκα χρόνια το Μίνστερ της Γερμανίας μετατρέπεται σε μια τεράστια υπαίθρια γκαλερί
[Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ, από τα ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ (σελ.22) της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στις 22/07/07 ]
Υπάρχει, άραγε, θέση για την τέχνη στο δημόσιο χώρο; Εχει τη δύναμη η σύγχρονη δημιουργία να ανοίξει ξανά ένα διάλογο με την πόλη, έξω από τα μουσεία;
Υπάρχουν περιθώρια παρέμβασης στα υπερ-δομημένα κέντρα; Το Πρότζεκτ Γλυπτικής που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Ιούνιο στο Μίνστερ της Γερμανίας αποτελεί τη μοναδική διοργάνωση στον κόσμο που έχει ως αποκλειστικό στόχο να επαναφέρει την τέχνη στη δημόσια σφαίρα. Κάθε δέκα χρόνια η πόλη μετατρέπεται κυριολεκτικά σε υπαίθριο μουσείο καθώς καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο στήνουν τα έργα τους παντού, παρεμβαίνοντας τόσο στο κέντρο της πόλης (σε δρόμους, πλατείες, δημόσια κτίρια αλλά και εσωτερικές αυλές) όσο και στα περίχωρά της φθάνοντας μέχρι την τεχνητή λίμνη της.Πρόκειται για την 4η διεθνή συνάντηση γλυπτικής που διοργανώνουν η πρωτοποριακή πόλη της Γερμανίας και το Μουσείο Τέχνης της, παραγγέλνοντας σε διεθνούς φήμης καλλιτέχνες έργα διαδραστικά που έχουν δημιουργηθεί με άξονα ένα συγκεκριμένο χώρο της πόλης. Η ιδέα για την πρωτότυπη αυτή έκθεση γεννήθηκε στα 1977, όταν ο τότε διευθυντής του μουσείου αποφάσισε να οργανώσει μια μεγάλη έκθεση γλυπτικής προκειμένου να αλλάξει τη νοοτροπία των κατοίκων που αντιδρούσαν στις γλυπτικές εγκαταστάσεις δημόσιων χώρων.
Σήμερα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες, η πόλη και η ευρύτερη περιοχή δέχονται πλήθος επισκεπτών καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου καθώς εκθέτουν σε μόνιμη πλέον βάση σαράντα σχεδόν έργα προηγούμενων διοργανώσεων (μεταξύ αυτών και εγκαταστάσεις μνημειακών διαστάσεων του Ρίτσαρντ Σέρα και του Ντόναλντ Τζαντ), ενώ το μουσείο φυλάσσει στις συλλογές του μακέτες, σχέδια και πολύτιμα ντοκουμέντα από την κατασκευή τους. Στη φετινή διοργάνωση η έμφαση δίνεται στο βίντεο, το φιλμ και την περφόρμανς, υιοθετώντας παράλληλα το Διαδίκτυο ως μέσο διάδοσης και ανταλλαγής πληροφοριών με τους επισκέπτες. *Ο Αμερικανός Μάικ Κέλι παρουσιάζει μια ιδιότυπη βίντεο-εγκατάσταση στην εσωτερική αυλή της von Steuben Strasse με πυρήνα ένα άγαλμα από αλάτι και πηγή έμπνευσης τη βιβλική ιστορία του Λωτ. *Η Σούχα Κινοσίτα από την Κίνα έστησε μια ηχητική εγκατάσταση στην αίθουσα του Εμπορικού Επιμελητηρίου με θέμα το «σπασμένο τηλέφωνο» («αραβικό τηλέφωνο» για τους Γάλλους, «ψίθυροι» για τους Κινέζους) που παίζουν τα παιδιά σε διάφορες γλώσσες, καταδεικνύοντας τις αλλοιώσεις που υφίσταται ο προφορικός λόγος. *Ο βετεράνος Μπρους Νάουμαν υλοποιεί με καθυστέρηση σαράντα ετών το έργο του με τίτλο «Το τετράγωνο της κατάθλιψης» (πρόκειται για μια πρόταση που είχε καταθέσει στην πρώτη διοργάνωση του 1977). Η ανάστροφη πυραμίδα από μπετόν που κατασκεύασε στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Φυσικών Επιστημών παραπέμπει στην κοινωνική απομόνωση και το άγχος των μεγαλουπόλεων, καθώς δημιουργεί, σε όποιον στέκεται στο κέντρο της, την αίσθηση του εγκλεισμού στερώντας του κάθε προοπτική. *Η Μάρθα Ρόσλερ πραγματεύεται τη συλλογική μνήμη της πόλης με έμφαση στο ναζιστικό παρελθόν της παρεμβαίνοντας σε 3 μνημεία της.*Το Πρότζεκτ Γλυπτικής περιλαμβάνει, επίσης, σειρά δράσεων με χαρακτηριστικότερη εκείνη της Μαρία Πασκ με θέμα τη διαφορετικότητα. Στην τέντα που η βρετανίδα καλλιτέχνις έχει στήσει σε ένα πάρκο του Μίνστερ υποδέχεται ανθρώπους διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων προκειμένου να εκθέσουν δημόσια τα πιστεύω τους συζητώντας με κατοίκους και επισκέπτες.
*Περισσότερες πληροφορίες για το Πρότζεκτ Γλυπτικής του Μίνστερ στη διεύθυνση http://www.skulpturprojekte.de/
No comments:
Post a Comment