Ιδού το ερώτημα που βασανίζει τον τελευταίο καιρό τον σοσιαλδημοκράτη δήμαρχο του Βερολίνου, Κλάους Βόβεραϊτ, που θα ήθελε να ανανεώσει την εικόνα της γερμανικής πρωτεύουσας στα μάτια των τουριστών και των ντόπιων. Το City marketing είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αφήνεται στην τύχη, σε αντίθεση με εμάς τους Αθηναίους που δεν μας αφορά καθόλου. Λογικά οι Γερμανοί δεν θα έπρεπε να έχουν παράπονα: το Βερολίνο είναι σύμβολο της Ενωμένης Ευρώπης, πόλος έλξης για τους καλλιτέχνες, μοντέλο για τη συνύπαρξη νέας και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, μια φιλόξενη κυψέλη για ανήσυχες και μποέμ ψυχές. Αυτό όμως δεν αρκεί.
Ο Βόβεραϊτ, έχοντας εξασφαλίσει παχυλή οικονομική υποστήριξη από τη Γερουσία, έχει βάλει μπροστά μια καμπάνια που λέγεται «Η πόλη της Αλλαγής» (καμιά σχέση με τα πολιτικά συνθήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής τη δεκεατία του 1980). Στόχος του είναι να ξαναβρεί η πρωτεύουσα τη λάμψη που είχε τη δεκαετία του 1920. Ναι, το Βερολίνο διαθέτει υπέροχα μουσεία, θέατρα και κλαμπ μαζί με 400 γκαλερί. Εκπέμπει όμως την αίσθηση της ευζωίας, την ακτινοβολία εκείνη που κάνει τους επισκέπτες της να υποκλίνονται αμέσως στο μεγαλείο της; Σε αντίθεση με το Παρίσι ή το Λονδίνο, η πόλη δεν έχει καθόλου πλούσιους κατοίκους, γράφει το περιοδικό Economist.
Μια βόλτα στους άδειους δρόμους, μια ματιά στους περαστικούς και κάποιος ξένος αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι ο κόσμος που ζει εκεί δεν έχει ευμάρεια. Ενας στους δύο Βερολινέζους τα βγάζει πέρα με τη σύνταξη ή με επιδόματα ανεργίας. Ακόμα και αυτοί που έχουν εργασία δεν κερδίζουν τόσα πολλά για να τα ξοδεύουν αφειδώς. Oι εύποροι Γερμανοί ζουν κυρίως στο Αμβούργο ή το Μόναχο. Ακόμα και η ίδια η πόλη έχει μεγάλα χρέη.
Ο πολυτάραχος βίος του Βερολίνου διδάσκει την τέχνη της επιβίωσης. Από τις χρυσές ημέρες όπου παλλόταν από τον πλούτο και που τα καμπαρέ του ήταν γεμάτα πέρασε στη σκληρή περίοδο των βομβαρδισμών, της ταπείνωσης και της διχοτόμησης. Από την ξέφρενη βιομηχανική ανάπτυξη των αρχών του 20ού αιώνα στην οικονομική αποδυνάμωσή του. Τον Νοέμβριο του 1989 τα βλέμματα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκαν στην επανενωμένη του καρδιά: Γερμανοί αγκάλιαζαν Γερμανούς. Επιτέλους.
Σήμερα είναι ο τρίτος δημοφιλέστερος ταξιδιωτικός προορισμός στην Ευρώπη με το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Ομως ο Βόβεραϊτ, παραδειγματιζόμενος από τη μεταμόρφωση της Νέας Υόρκης το 1970, ετοιμάζεται να αλλάξει το πρόσωπο της πόλης. Ο βασικός άξονας ανάπτυξης είναι ο οικονομικός. Οταν θα αρχίσει να ρέει περισσότερο χρήμα, τότε θα διορθωθούν πολλά. Θα στεριώσει για τα καλά η αυτοπεποίθηση και θα έρθουν ακόμα περισσότεροι τουρίστες. Ηδη μέχρι το 2011 θα έχει ολοκληρωθεί η επέκταση του αεροδρομίου και θα έχουν προστεθεί περισσότεροι επενδυτές όχι μόνο στον τομέα των ακινήτων αλλά και της βιομηχανίας.
Μπορεί το χρήμα να διώξει τις σκιές του Βερολίνου; Ισως όχι. Αλλωστε αυτές είναι που κάνουν την πόλη τόσο γοητευτική. Η αίσθηση της ιστορίας που βαραίνει στις πλάτες του. Δεν υπάρχει ξεγνοιασιά αλλά στοχασμός, δεν υπάρχει ελαφράδα αλλά τα πικρά διδάγματα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσοι επενδυτές κι αν εμφανιστούν...
Ο Βόβεραϊτ, έχοντας εξασφαλίσει παχυλή οικονομική υποστήριξη από τη Γερουσία, έχει βάλει μπροστά μια καμπάνια που λέγεται «Η πόλη της Αλλαγής» (καμιά σχέση με τα πολιτικά συνθήματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής τη δεκεατία του 1980). Στόχος του είναι να ξαναβρεί η πρωτεύουσα τη λάμψη που είχε τη δεκαετία του 1920. Ναι, το Βερολίνο διαθέτει υπέροχα μουσεία, θέατρα και κλαμπ μαζί με 400 γκαλερί. Εκπέμπει όμως την αίσθηση της ευζωίας, την ακτινοβολία εκείνη που κάνει τους επισκέπτες της να υποκλίνονται αμέσως στο μεγαλείο της; Σε αντίθεση με το Παρίσι ή το Λονδίνο, η πόλη δεν έχει καθόλου πλούσιους κατοίκους, γράφει το περιοδικό Economist.
Μια βόλτα στους άδειους δρόμους, μια ματιά στους περαστικούς και κάποιος ξένος αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι ο κόσμος που ζει εκεί δεν έχει ευμάρεια. Ενας στους δύο Βερολινέζους τα βγάζει πέρα με τη σύνταξη ή με επιδόματα ανεργίας. Ακόμα και αυτοί που έχουν εργασία δεν κερδίζουν τόσα πολλά για να τα ξοδεύουν αφειδώς. Oι εύποροι Γερμανοί ζουν κυρίως στο Αμβούργο ή το Μόναχο. Ακόμα και η ίδια η πόλη έχει μεγάλα χρέη.
Ο πολυτάραχος βίος του Βερολίνου διδάσκει την τέχνη της επιβίωσης. Από τις χρυσές ημέρες όπου παλλόταν από τον πλούτο και που τα καμπαρέ του ήταν γεμάτα πέρασε στη σκληρή περίοδο των βομβαρδισμών, της ταπείνωσης και της διχοτόμησης. Από την ξέφρενη βιομηχανική ανάπτυξη των αρχών του 20ού αιώνα στην οικονομική αποδυνάμωσή του. Τον Νοέμβριο του 1989 τα βλέμματα της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκαν στην επανενωμένη του καρδιά: Γερμανοί αγκάλιαζαν Γερμανούς. Επιτέλους.
Σήμερα είναι ο τρίτος δημοφιλέστερος ταξιδιωτικός προορισμός στην Ευρώπη με το δικό του ξεχωριστό στίγμα. Ομως ο Βόβεραϊτ, παραδειγματιζόμενος από τη μεταμόρφωση της Νέας Υόρκης το 1970, ετοιμάζεται να αλλάξει το πρόσωπο της πόλης. Ο βασικός άξονας ανάπτυξης είναι ο οικονομικός. Οταν θα αρχίσει να ρέει περισσότερο χρήμα, τότε θα διορθωθούν πολλά. Θα στεριώσει για τα καλά η αυτοπεποίθηση και θα έρθουν ακόμα περισσότεροι τουρίστες. Ηδη μέχρι το 2011 θα έχει ολοκληρωθεί η επέκταση του αεροδρομίου και θα έχουν προστεθεί περισσότεροι επενδυτές όχι μόνο στον τομέα των ακινήτων αλλά και της βιομηχανίας.
Μπορεί το χρήμα να διώξει τις σκιές του Βερολίνου; Ισως όχι. Αλλωστε αυτές είναι που κάνουν την πόλη τόσο γοητευτική. Η αίσθηση της ιστορίας που βαραίνει στις πλάτες του. Δεν υπάρχει ξεγνοιασιά αλλά στοχασμός, δεν υπάρχει ελαφράδα αλλά τα πικρά διδάγματα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσοι επενδυτές κι αν εμφανιστούν...
No comments:
Post a Comment