25 Ιουνίου 1983 : Ήταν κανείς στην Πλατεία Δημαρχείου;

Αείμνηστε Δάσκαλε Δαπέργολα....

Δημήτρης Δαπέργολας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Μαΐου 1946.

Γιος ιερέα, γαλουχείται με την εκκλησιαστική μουσική, και αργότερα, κατά την εφηβική του ηλικία, παίζει αρμόνιο και διευθύνει την εκκλησιαστική χορωδία στον Ι.Ν. της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στην Πλάκα της Αθήνας, όπου με την καθοδήγηση του μαέστρου της χορωδίας αυτής και συνθέτη εκκλησιαστικής μουσικής, Γιάννη Στεργίου, κάνει τα πρώτα βήματα στην διεύθυνση μουσικού συνόλου.

Σε μικρή ηλικία, επίσης, διδάσκεται τα πρώτα του μουσικά γράμματα από τον διακεκριμένο Κερκυραίο μουσουργό Γεράσιμο Ρομποτή. Σε ηλικία 20 χρονών, και ενώ σταδιοδρομεί σαν μαέστρος μοντέρνας ορχήστρας, σπουδάζει παράλληλα στο Ελληνικό Ωδείο στην Αθήνα και παίρνει μαθήματα πιάνου από τον διακεκριμένο Γερμανό πιανίστα και μουσικολόγο Αλέξανδρο Τουρνάισεν, ενώ τελειοποιείται στα ανώτερα μουσικά θεωρητικά μαθήματα από την καθηγήτρια Μαρία Χατούπη. Διδάσκεται επίσης μουσική μορφολογία και ιστορία της μουσικής από το μαέστρο και συνθέτη Αντίοχο Ευαγγελάτο.

Έχοντας πάρει τα πτυχία ωδικής, αρμονίας και αντίστιξης, το 1975 φεύγει από την Ελλάδα και, πηγαίνοντας στο Βέλγιο, γίνεται δεκτός στο Βασιλικό ωδείο των Βρυξελλών, όπου σπουδάζει φούγκα, μουσική ανάλυση, ενορχήστρωση, αλλά ιδίως διεύθυνση συμφωνικής ορχήστρας, όπερας, και χορωδίας, έχοντας αντίστοιχα για καθηγητές τους: Marcel Quinet, Frederik Van Rossum, Jaquelline Fontyn και Julien Ghyoros, ο οποίος τον μύησε στους τρόπους διεύθυνσης συμφωνικής ορχήστρας και στα μυστικά του χειρισμού της μπαγκέτας.

Το Δεκέμβρη του 1979 τελειώνει τις σπουδές του με έπαινο, και στις 12 Δεκεμβρίου παίρνει τον τίτλο του διευθυντή συμφωνικής ορχήστρας, διευθύνοντας την συμφωνική κρατική ορχήστρα των Βρυξελλών στα έργα: "Ηρωική συμφωνία" του Μπετόβεν, παραλλαγές του Μπραμς σε θέμα του Χάυδν, "Συμφωνία του Νέου Κόσμου" (Ντβόρζακ), αποσπάσματα από τον "Κουρέα της Σεβίλλης" του Ροσίνι, "Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα" (Μπετόβεν) και "Δον Ζουάν", συμφωνικό ποίημα του Ρίχαρντ Στράους.

Ο Δημήτρης Δαπέργολας έχει επίσης διευθύνει την συμφωνική ορχήστρα του ωδείου των Βρυξελλών, τη χορωδία και την ορχήστρα εγχόρδων, καθώς επίσης και την ορχήστρα του πανεπιστημίου της Λιέγης.

Την ίδια χρονιά (1979) ξαναγυρίζει στην Ελλάδα και για λόγους μουσικοπαιδαγωγικούς, καθώς και για παρόμοιους κοινωνικής και οικογενειακής ασφάλισης, διορίζεται (κατόπιν επιτυχών εξετάσεων στο Δημόσιο) καθηγητής μουσικής μέσης εκπαίδευσης, με οργανική θέση στο 1ο γυμνάσιο Κέρκυρας.

Το 1980, διορίζεται καθηγητής στο ωδείο της Φιλαρμονικής εταιρείας Κέρκυρας, όπου διδάσκει τα ανώτερα μουσικά θεωρητικά, και παραδίδει μαθήματα πιάνου. Διευθύνει επίσης και παρουσιάζει σε συναυλίες τη συμφωνική ορχήστρα που ίδρυσε εκεί ο Γεράσιμος Ρομποτής.

Κατόπιν επιτυχών εξετάσεων, γίνεται το καλοκαίρι του 1981 κάτοχος και του ελληνικού πτυχίου φούγκας (Ελληνικού Ωδείου), ενώ την ίδια εποχή σαν καλλιτεχνικός διευθυντής της "Χορωδίας Κέρκυρας" συμμετέχει σε κρατικό συνέδριο διευθυντών χορωδίας με θέμα την χορωδιακή ανάπτυξη. Συμμετέχει επίσης σε συνέδρια του Δήμου Κερκυραίων και πραγματοποιεί δημόσια ομιλίες και εισηγήσεις για μουσικά και διάφορα άλλα πολιτιστικά θέματα.

Τον ίδιο χρόνο (1981) και κατόπιν εντολής της Δημοτικής αρχής Κέρκυρας, συμμετέχει στην επιτροπή επιλογής της χορωδίας Δήμου Κερκυραίων. Έχει επίσης συμμετάσχει των επιτροπών απονομής του "βραβείου Σπύρου Μοντσενίγου" καθώς και επιτροπών απονομής πτυχίων του ωδείου της Φ.Ε. Κέρκυρας, και του ωδείου Κέρκυρας.

Ο Δημήτρης Δαπέργολας είναι ο ιδρυτής και διευθυντής της συμφωνικής ορχήστρας του Δήμου Κερκυραίων, με την οποία πραγματοποίησε αρκετές συναυλίες, και τις περισσότερες με την από κοινού σύμπραξη μετά της μεικτής χορωδίας του Δήμου Κερκυραίων. Το 1990, αποχωρεί από την θέση του διευθυντή της συμφωνικής ορχήστρας του Δήμου Κερκυραίων. Διετέλεσε αρχιμουσικός της φιλαρμονικής Άνω Κορακιάνας "Σπύρος Σαμάρας", διευθυντής της εκκλησιαστικής χορωδίας του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος (Σαρόκου), και καθηγητής ανωτέρων θεωρητικών στο Ωδείο Κέρκυρας.

Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του υπήρξαν πολυτάραχα. Σειρά γεγονότων, κλόνισε την σωματική και ψυχική του υγεία, με αποτέλεσμα τον θάνατό του, στις 11 Ιανουαρίου 1996.

Συνθέσεις και συγγραφικό έργο

Στο συνθετικό τομέα έχει γράψει: μία λειτουργία (ορθόδοξης εκκλησίας) σε Do ελάσσονα, τρεις φούγκες, μια συμφωνία σε τέσσερα μέρη (Συμφωνία της Κέρκυρας), μερικά τραγούδια και ένα ημιτελές κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, (συνέθεσε μόνο το πρώτο μέρος).

Στο συγγραφικό τομέα έχει παρουσιάσει μια μέθοδο κιθάρας, το μουσικό ημερολόγιο, ομιλίες, διαλέξεις (που έχει πραγματοποιήσει προς το σύλλογο Ελληνίδων επιστημόνων, τη ΧΕΝ Κέρκυρας, τις "Κερκυραϊκές εβδομάδες 1981 και 1982" και το ΚΕΜΕΔΙ) πολλά άρθρα στον κερκυραϊκό Τύπο για μουσικά θέματα και χρονικά, και το ανέκδοτο έως τώρα, λεξικό των Ελλήνων συνθετών.

Ευγένιος Βούλγαρης (1716 - 1806)

Ο Ευγένιος Βούλγαρης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1716. Παρά την επίδραση που άσκησε στην εποχή του, υπάρχουν αρκετά κενά στη βιογραφία του. Η βασική πηγή από την οποία όλοι οι μεταγενέστεροι ιστορικοί αντλούν τις πληροφορίες τους για το βίο του Ευγενίου —ιδιαίτερα μέχρι τη μετάβασή του στη Ρωσία— είναι η βιογραφία που συνέταξε ο Γεώργιος Αινιάν, στις αρχές του 19ου αιώνα [Αινιάν, 1838]. Πέρα από ορισμένες διαπιστωμένες ανακρίβειες (όπως ότι ο Βούλγαρης δίδαξε στα Αμπελάκια και ότι κατατρόπωσε τον Βολταίρο σε αντιπαράθεση που είχαν ενώπιον του Φρειδερίκου Β' στο Βερολίνο) φαίνεται ότι οι υπόλοιπες πληροφορίες που δίνει αυτή η σύντομη βιογραφία ανταποκρίνονται, σε γενικές γραμμές, στην πραγματικότητα. Για το διάστημα που ο Ευγένιος έζησε στη Ρωσία έχουμε τη μελέτη του Stephen Batalden, η οποία εκπονήθηκε βάσει των στοιχείων που συγκέντρωσε ο συγγραφέας από έρευνα σε ρωσικά αρχεία. Η βιογράφηση του Βούλγαρη ως αυλικού και αξιωματούχου στην υπηρεσία της Αικατερίνης Β' αποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μαρτυρία για την πολιτική δραστηριότητα των ελληνόφωνων λογίων του 18ου αιώνα [Batalden, 1982].

Παρακαλώ διαβάστε την συνέχεια στον ιστοχώρο της Ψηφιακής Βιβλιοθήκης του ΕΚΠΑ στο: http://www.lib.uoa.gr/hellinomnimon/authors//Voulgaris.htm.

Όπου περιλαμβάνονται πηγές αλλά και όλη του η βιβλιογραφία.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Νέο Όραμα για την Κέρκυρα

Θα ήθελα να αφιερώσω το παρακάτω κείμενο του, αγαπημένου και γνώριμου σε όλους τους Φιλότεχνους, Πέτρου Στραβοράβδη σε όλους τους Κερκυραίους και Κερκυραίες που ζούν μακριά απο τον τόπο τους. Κάθε φορά που έρχονται στο Νησί συνειδητοποιούν πως γυρνούν απο τους ξένους τόπους στον δικό τους και γνώριμο τόπο. Απο τις πρώτες ερωτήσεις που κάνουν είναι τι έργο έχει γίνει, τί καλό δημιουργήθηκε που θα βελτιώσει την ζωή όλων στο Νησί. Απο τις πρώτες παρατηρήσεις που κάνουν είναι πόσα μαγαζιά άλλαξαν, έκλεισαν και άνοιξαν. Απο τα πρώτα σχόλια που ακούν απο τους κατοίκους είναι "Τι να αλλάξει, όλα τα ίδια ή ακόμα χειρότερα, σιγά μην βελτιωθεί τίποτα..." και αυτή η αντίληψη της μοιρολατρίας αυτομάτως τους χτυπαέι στην καρδιά γιατί αυτοί οι πατριώτες μας είναι πολύ περήφανοι για την Κέρκυρα και πάντα την χρωματίζουν με τα πιο όμορφα χρώματα με την πρώτη ευκαρία!! Η μοιρολατρία προσπαθεί με βίαιο τρόπο να ακυρώσει όλα τα αγνά συναισθήματα και καλά για να επαναφέρει την πραγματικότητα. Ποιά πραγματικότητα όμως; Την έχουν ορίσει ποτε; Μήπως είναι η Ιστορία μας, είναι τα φρούρια μας και όλα τα μνημεία μας, που στέκουν αγέρωχα να μας θυμίζουν οτι μετά απο μεγάλες μάχες, η Κέρκυρα δεν υποδουλώθηκε απο τους Τούρκους, παρέμεινε ελέυθερη και συμμετείχε πολύ ενεργά στη Ελληνική Παλλιγενεσία. Ακόμα, φημισμένοι και αφανείς ήρωες μετέτρεψαν κατά καιρούς σε ακαδημαϊκό κέντρο, σε οικονομικο και βιομηχανικό κέντρο και προπάντων σε πολιτιστικό πόλο την Κέρκυρα μας και παρέδωσαν την σκυτάλη στις επόμενες γενιές, έτσι ώστε εμείς να απολαμβάνουμε τον καφέ μας στο Ακταίο και να κοιτάμε τα τείχη του Φρουρείου να γκρεμίζονται και να βλέπουμε την Κόντρα Φόσσα να είναι γεμάτη σκουπίδια και σακούλες (για να μή αναφερθώ σε ΧΥΤΑδες και άλλα)... Εντάξει , το κράτος σίγουρα θα μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά ποιός πραγματικά ενδιαφέρθηκε για την προστασία της πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς παρά κάποιους "γραφικούς" που όποτε μπορέσουν τονίζουν την σημασία της. Κατηγορούμε, απελπιζόμαστε, απομυθοποιούμε και λέμε μακάρι να είμασταν μακριά απο το Νησί, αλλά δεν καθόμαστε να σκεφτούμε λύσεις οι ίδιοι οι Πολίτες, να πάρουμε πρωτοβουλίες ή έστω να ζητήσουμε απο τους χιλιάδες τουρίστες και τους Πατριώτες μας που γυρνάνε όποτε μπορούν να μας προτείνουν λύσεις και να μας δείξουν καλά παραδείγματα και επιτυχημένες μεθόδους, έτσι ώστε ο κάθε Κερκυραίος Πολίτης να είναι πραγματικά υπερήφανος για τον τόπο του και την δική του Ιστορία. Τέλος, μου εκμυστηρεύτηκε ένας πολύ καλός φίλος που αγαπάει πολύ την Κέρκυρα που τελικά μετακόμισε μόνιμα με την οικογενειά του στο Νησί, οτι το 2003 σε μία αίθουσα μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων μαζεύτηκαν εκπρόσωποι των τοπικών αρχών της πόλης και συμφώνησαν και σχεδίασαν οτι για να αναπτυχθεί η πόλη και να προστατευθεί ο πολιτισμικός της πλούτος θα πρέπει να αναστραφεί η αίσθηση μοιρολατρίας και απάθειας του μέσου πολίτη και να γίνει ενεργός, συνειδητοποιημένος, γνώστης πολιτικών και τελικά συμμέτοχος την μεγάλη αυτή ιδέα. Τα στοιχεία απο την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία μιλούν ήδη για απότομη αύξηση του κατά κεφαλή εισόδημα και μέγαλη αύξηση των επενδύσεων σε λίγα μόλις χρόνια στην Ηπειρώτικη πόλη! Είναι τυχαίο άραγε ή απόροια συγκεκριμένης στρατηγικής με την συνεργασία όλων; Το ξέρατε οτι τα Ιωάννινα είναι Αδελφοποιημένη πόλη με την Κέρκυρα απο τις 21/12/2002 και αν έχει γίνει ποτέ η προβλεπόμενη ανταλλαγή επιτυχημένων πρακτικών. Δεν θα πρέπει να περιμένουμε που θα φθάσει η Ηπειρος σε λίγα χρόνια, αλλά τί μπορούμε εμείς να κάνουμε, όλοι μαζί, για το σπίτι μας. Επιτέλους, ας γίνουμε επάξια υπερήφανοι για τον τόπο μας και απαξιωτικοί μόνο σε όσους και όσες δεν πιστεύουν σε αυτό το όραμα.

Ταπεινά.
The Corfiot



Τόποι ξένοι (του Πέτρου Στραβοράβδη)


Περπατάς μόνος.
Δίπλα σου βιαστικά ένας/μία διαβάτης με σακούλα απο το πολυκατάστημα.
Διαβάτης που διαβαίνει......
Τα δέντρα ξεχάστηκαν. Τα κλαδιά τους σε πλησιάζουν, σε ακουμπούν.
Ευτυχώς!
Ο σκύλος σε ακολουθεί. Πότε σε κοιτάζει με προσμονή πότε σκύβει στο χώμα.
Αφού δεν τον χάϊδεψες.....
Πίνεις λίγο νερό και θυμάσαι τον έξω κόσμο, τους <ξένους τόπους> τα νταμάρια, την γυμνή πόλη, τόπους της σύγχυσης του νου.
Περπατάς στην σκιά της φύσης, ακούς τα πουλιά και τα κορναρίσματα σαν μια μουσική.
Ποιός υπαρχει εδώ μέσα;
Ίσως κάτι άγιοι τρελλοί!

(Έργο του πολύ καλού Κερκυραίου Ζωγραφου από την τελευταία του Έκθεση στην Αθήνα)

Λίγα λόγια

ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΡΑΒΟΡΑΒΔΗΣ: Γεννημένος στην Κέρκυρα, ιδρυτικό μέλος της "Αίθουσας Τέχνης Κέρκυρας", σκηνογράφος πάνω από δέκα παραστάσεις, εικονογράφος σε πολλά βιβλία και με παρουσίαση δεκάδων εκθέσεων στην Ελλάδα και Ιταλία.

Λίγα λόγια για τον πρώτο πρόεδρο του Συλλόγου ΑΡΙΩΝ... Αλέξανδρο Κομιανό - Λίλί

Μικρό αφιέρωμα

Τρίτη, 14 Αυγούστου, στις 7 το βράδυ, στην αίθουσα του συλλόγου «Αρίων»

Αλέξανδρος (Νικολάου) Κομιανός - Λίλις

• Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1916 στο Σταυρό της Κέρκυρας. Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος (του Γεωργίου) Κομιανός - Λίλις - και η μητέρα του ονομαζότανε Ιωάννα. Το προσωνύμιο «Λίλις» το πήρε η οικογένειά του από τον προπάππου Ηλία (Λία - Λιλεοι)

• Ο Αλέξανδρος πήγε δημοτικό σχολείο στο Σταυρό και αργότερα σπούδασε Λογιστικά στην ονομαστή «Εμπορική Σχολή», στην πόλη της Κέρκυρας, με επίτροπο - κηδεμόνα, προφανώς κάποιον συχωριανό που έμενε στην Πόλη, ονόματι Kρητικός.Ο Αλέξανδρος δεν ξέφυγε (ούτε αυτός) από το κύμα της μετανάστευσης. Eργάσθηκε σε εργοστάσιο στη Βιέννη(?). Η τότε παραμονή του εκεί είχε και τα καλά της, τον έφερε σε επαφή με την Eυρωπαϊκή κουλτούρα. Αργότερα ταξίδεψε αρκετές φορές στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό. Tη στρατιωτική του θητεία την υπηρέτησε στη «Γεωγραφική Yπηρεσία»...κάπου στη Βόνιτσα.Τα τελευταία χρόνια, ο Αλέξανδρος, εργάστηκε στην Κέρκυρα, σαν Λογιστής σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα.

• Ο Αλέξανδρος Λίλις (όπως ήταν περισσότερο γνωστός) μιλούσε τέσσερις γλώσσες, ασχολούνταν με την ξυλουργική, ζωγράφιζε... και αγαπούσε τη μουσική! Aσχολήθηκε ενεργά με ορχήστρες, χορωδίες και Mαντολινάτα. Kατασκεύασε δε και ένα διπλό μουσικό όργανο που σώζεται μέχρι σήμερα.• Ο Αλέξανδρος Λίλις, από πολύ νωρίς, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για κάθε τί. Παρακολουθούσε, άκουγε, διάβαζε και σχολίαζε τα πάντα. Όπου και αν βρισκόταν σημείωνε ακατάπαυστα (οπουδήποτε) κάθε τί, που του προκαλούσε το ενδιαφέρον. Η ευρυμάθεια του, του επέτρεπε να ασχοληθεί με πολλά και αντικρουόμενα (πολλές φορές θέματα). Του έδινε την ευκαιρία να αλληλογραφεί, ακατάπαυστος, με δημόσια - πολιτικά πρόσωπα, με οργανισμούς, με τράπεζες, με πολιτικούς, με ανθρώπους του τύπου, του ραδιόφωνου... και μετέπειτα της Τ.V. Σε όλους είχε κάτι να πει, να σχολιάσει ή να υποδείξει...

• Πάνω από όλα όμως υπήρχε η αγάπη του Λίλι, για την Kερκυραϊκή ύπαιθρο, τη φύση, το τοπίο, το βουνό... σε γραπτά του δήλωνε «φίλος του βουνού»! Έτρεφε απεριόριστο σεβασμό στους ανθρώπους του αγροτικού μόχθου, γιατί προέρχονταν από αγρότες και ήταν ένα με αυτούς. Γνώριζε τις αδικίες που γίνονταν σε βάρος τους και τους υπερασπίζονταν με θέρμη. Έτρεφε δε απεριόριστη αγάπη για τον τόπο του, για το χωριό του, το Σταυρό! Χαρακτηριστικά, κάπου ανάμεσα στις πολλές σημειώσεις του, γράφει πως... «όταν οι άλλοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους, αυτός διάλεξε να μείνει στον τόπο του»... και διακηρύσσει πως... «θα έμενε στο Σταυρό ακόμα και αν πρόκριτο να ήταν ο τελευταίος κάτοικος του»!• Η αγάπη του προς το Σταυρό του επιβάλει να καταγράψει κάθε εθιμογραφικό - παραδοσιακό - λαογραφικό στοιχείο που πέφτει στην αντίληψη του. Έτσι σώζονται (π.χ.) περιγραφές για τον «Σταυριότικο γάμο»... διασώζονται (από αυτόν) και καταγράφονται για πρώτη φορά, οι (μέχρι τότε) προφορικές ιστορίες για τους Πειρατές, την καμμένη Γράβα και τα Γουλουμάτα, γράφει για την καταγωγή (ορισμένων) ονομάτων των Σταυριοτών... Καταγράφει δε, ακόμα, με ιδιαίτερο γλαφυρό - καθαρευουσιάνικο «επικό» τρόπο, (κάτι που όλοι θα θέλαμε να μην είχε συμβεί ποτέ) ...τη φονική βεντέτα που ξέσπασε (το καταραμένο 1798) ανάμεσα στους Κομιανάτες και τους Μακράτες...κλπ.• Μέσα από τις πολλές σημειώσεις του Λίλι, διακρίνει, ο ερευνητής, μερικές αιρετικές απόψεις... και κάποιες εριστικές ίσως, κατανοητές όμως, ακραίες θέσεις του... όπως π.χ. Όταν οι οικισμοί Κομιανάτα και Λουκάτα κηρύχτηκαν «διατηρητέοι»... Η όλη πικρία του εκφράζεται (τότε) με τη θέση πως......«Αυτοί που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έφυγαν για τις μεγάλες πόλεις, καταδικάζοντας την ύπαιθρο σε ερήμωση, επανέρχονται τώρα να αποτελειώσουν τα χωριά τους, ονομάζοντας τα παραδοσιακά! Επιστρέφουν με «Προεδρικά Διατάγματα» απαγορεύοντας, στους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, αυτών τον χωριών, να κτίσουν ή να επισκευάσουν τα σπίτια, όπου κατοικούν»......Θεωρεί (ο Λίλις) πως, οι όροι δόμησης και συντήρησης (που επιβάλλονται τότε), είναι ακριβοί, ασύμφοροι και ανεφάρμοστοι για τους φτωχούς Κομιανάτες - Λουκάτες... για αυτό, παρόλο που είναι πάντα νομοταγής, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, καλεί τους συντοπίτες του σε «Ανυπακοή»!Φυσικά, αργότερα θα αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της τουριστικής ανάπτυξης και θα κάνει κάθε προσπάθεια να γίνουν γνωστές τις ομορφιές του Σταυρού στους τουριστικούς πράκτορες και στο πλατύ κοινό, στέλνοντας επιστολές στις εφημερίδες όπου και δημοσιεύονται.

• Ο ερχομός της Τ.V. φέρνει μία νέα «πολιτιστική» αναταραχή στα σπίτια των Σταυριοτών. Δε θα μπορούσε ο Λίλις να μην έχει γνώμη. Kριτικάρει λοιπόν αυστηρά τους παρουσιαστές που δε μιλούν σωστά ελληνικά, μιλά για «κώδικες δεοντολογίας», κατακεραυνώνει τις «αισχρότητες» που προβάλλονται... ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζει τη χρησιμότητα της τηλεόρασης και... σχεδιάζει νέο Σήμα - Λογότυπο για την τότε ΕΡΤ... όπου και το καταθέτη στην τότε διοίκηση της!Aπό την αυστηρή κριτική του δεν θα γλιτώσει ούτε το τότε «Φεστιβάλ τραγουδιού» όπου το αποκαλεί - σύμφωνα με την αγαπημένη έκφραση του ζωγράφου Φίλου του, Πολύδωρα - «πατημένα σκατ....»!

• Aλλά και οι πολιτικές συζητήσεις, οι οικονομικές εξαγγελίες των πολιτικών, τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών... δεν τον αφήνουν αδιάφορο... Για όλα έχει κάτι να πει και να σημειώσει!Κάποιες φορές δηλώνει την πολιτική του θέση γράφοντας ποιήματα, τα οποία τα υπογράφει με ψευδώνυμο, και που τα πετά κρυφά κάτω από τις πόρτες των καφενείων του χωριού!Ο Λίλις όμως, δεν είναι δογματικά δοσμένος σε ένα κόμμα. Έχει σχέσεις και διατηρεί αλληλογραφία με πολιτικούς όλων των κομμάτων. Για το Λίλι, όλοι οι πολιτικοί μπορούν να φανούν χρήσιμοι στο χωριό του... γι’ αυτό επιδιώκει και καλλιεργεί τις επαφές μαζί τους.Η παρά πάνω στάση του, όμως δεν του απαγορεύει να διατυπώσει (πικρές) πολιτικές σκέψεις, απογοητεύσεις και παράπονα ... όπως το παρά κάτω σχόλιο...«...Mήπως, o Λευτέρης δεν έκαμε το Ιδιώνυμο? ...ο Γέρος δεν έπαιξε το ρόλο του? ...ο Σοφούλης δεν αιματοκύλισε την Ελλάδα? ...ο Πλαστήρας δεν εκτέλεσε τον Μπελογιάννη...»Aλήθεια, αν ζούσε τώρα ο Λίλις, μήπως οι πολιτικές απορίες και οι αμφισβητήσεις του, θα συνεχίζονταν?

• Πάνε .... τόσα χρόνια από τότε (1983-84) που μία ομάδα δραστήριων νεαρών, στο καφενείο του Προκόπη, εμπνεύστηκαν - σχεδίασαν και οργάνωσαν την δημιουργία ενός Πολιτιστικού - Mορφωτικού Συλλόγου για το χωριό Σταυρός. Τα θεμέλια τέθηκαν από αυτούς τους τότε νεαρούς... Ο Αλέξανδρος Κομιανός Λίλις, με τη μόρφωση, την ευρυμάθεια και την ευαισθησία που είχε... ανέλαβε να διεκπεραιώσει τις αναγκαίες νομικές διαδικασίες. Αργότερα εκλέχτηκε πρώτος πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου «Αρίων»....

• Ο Λίλις, εκτός όλων των άλλων« σχεδίασε και το Σήμα του Συλλόγου... Το παιδί με τη λίρα, πάνω στο δελφίνι, είναι ο Aρίωνας! Τί άλλο σύμβολο να εμπνευστεί, ένας λάτρεις της μουσικής, σαν το Λίλι... για το σύλλογο του χωριού του? ...τί άλλο καλύτερο από το μυθικό - θεσπέσιο - μουσικό Αρίωνα... που το ταλέντο και η περιπέτεια του έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην Ελληνική μυθοπλασία... όπως άλλωστε «ανεξίτηλα» έχει χαραχθεί και το πέρασμα του Λίλι, στις καρδιές των συχωριανών του!

Αύγουστος του 2007

Παναγιώτης Μαυρόπουλος

ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ EΞΩPAΪΣTIKOΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΑΡΙΩΝ».
Χωριό Σταυρός / Δήμος Aχιλλείων / Κέρκυρα.

Ioannis Kapodistrias in Wiki

Ioannis Capodistrias was born in Corfu, (Κέρκυρα - Kerkyra in Greek), one of the Ionian Islands, which at the time of his birth were a possession of Venice. He studied medicine, philosophy and the law at Padua, in Italy. When he was 21 years old, in 1797, he started his medical practice as a doctor in his native island of Corfu. He was throughout his life a deeply liberal thinker and a true democrat, though born and raised as a nobleman. An ancestor of Capodistria's had been created a conte (count) by Charles Emmanuel II, Duke of Savoy, and the title was later (1679) inscribed in the Libro d'Oro of the Corfu nobility; the title originates from Capodistria, a city on the eastern shore of the Gulf of Venice, now Koper in Slovenia. His mother's family, the Gonemi, had been listed in the Libro d'Oro since 1606. In 1802 Ioannis Capodistria founded an important scientific and social progress organisation in Corfu, the "National Medical Association", of which he was an energetic member. In 1799, when Corfu was briefly occupied by the forces of Russia and Turkey, Capodistria was appointed chief medical director of the military hospital.

After two years of revolutionary freedom, triggered by the French Revolution and the ascendancy of Napoleon, the seven Ionian islands were recognised in 1801 by Russia and the Ottoman Empire as a free and independent state — the Septinsular Republic — ruled by its nobles. Capodistria, substituting for his father, became one of two ministers of the new state. Thus, at the age of 25, Capodistria became involved in politics. In Cephallonia he was successful in convincing the populace to remain united and disciplined to avoid foreign intervention and, by his argument and sheer courage, he faced and appeased rebellious opposition without conflict. With the same peaceful determination he established authority in all the seven islands. He listened to the voice of the people and initiated democratic changes to the "Byzantine Constitution" that the Russian-Ottoman alliance had imposed, which caused the Great Powers to send an envoy, George Motsenigo, to reprimand him. However, when the envoy met Capodistria, he was impressed by the political and ethical worth of the man. When elections were carried for a new Senate, Capodistria was unanimously appointed as Chief Minister of State. In December, 1803, a less feudal and more liberal and democratic constitution was voted by the Senate. As a minister of state he organised the public sector, putting particular emphasis on education.

In 1809 Capodistria entered the service of Alexander I of Russia. His first important mission, in November 1813, was as unofficial Russian ambassador to Switzerland, with the task of helping disentangle the country from the French dominance imposed by Napoleon. He secured Swiss unity, independence and neutrality, which were formally guaranteed by the Great Powers, and actively facilitated the initiation of a new Constitution for the 19 cantons that were the component states of Switzerland, with personal drafts. In the ensuing Congress of Vienna, 1815, as the Russian minister, he counterbalanced the paramount influence of the Austrian minister, Prince Metternich, and insisted on French state unity under a Bourbon monarch. He also obtained new international guarantees for the Constitution and neutrality of Switzerland through an agreement among the Powers. After these brilliant diplomatic successes, Alexander I appointed Capodistria joint Foreign Minister of Russia (with Karl Robert Nesselrode).
He was always keenly interested in the cause of his native country, and in particular the state of affairs in the Seven Islands, which in a few decades’ time had passed from French revolutionary influence to Russian protection and then British rule. He always tried to attract his Emperor's attention to matters Greek.
Capodistria visited his Ionian homeland, by then under British rule, in 1818, and in 1819 he went to London to discuss the islanders' grievances with the British government, who told him that the islands were none of Russia's business. Capodistria became increasingly active in support of Greek independence from the Ottoman Empire, and in 1822 this led to his resignation as Foreign Minister.

Capodistria retired to Geneva, where he was greatly esteemed, having been made an Honorary Citizen for his past services to Swiss unity and particularly to the cantons. In 1827, he learned that the newly-formed Greek National Assembly had, as he was the most illustrious Greek-born politician in Europe, elected him as the first head of state of newly-liberated Greece, with the title of Kivernetis (Κυβερνήτης - Governor).
After touring Europe to rally support for the Greek cause, Capodistria landed at Nafplio in January 1828. It was the first time he had ever set foot on the Greek mainland, and he found a discouraging situation there. Even while fighting against the Ottomans was still going on, factional and dynastic conflicts had led to two civil wars which ravaged the country. Greece was bankrupt and the Greeks were unable to form a united national government.

On his arrival, Capodistria launched a major reform and modernisation programme that covered all areas. He re-established military unity, bringing an end to the second phase of the civil war; re-organised the military, which was then able to reconquer territory lost to the Ottoman military during the civil wars; introduced the first modern quarantine system in Greece, which brought epidemics like typhoid fever, cholera and dysentery under control for the first time since the start of the War of Independence; negotiated with the Great Powers and the Ottoman Empire the borders and the degree of independence of the Greek state and signed the peace treaty that ended the War of Independence with the Ottomans; introduced the phoenix, the first modern Greek currency; organised local administration; and, in an effort to raise the living standards of the population, introduced the cultivation of the potato into Greece.
The way Capodistrias introduced the cultivation of the potato remains famously anecdotal today. Having ordered a shipment of potatoes, at first he ordered that they should be offered to anyone who would be interested. However the potatoes were met with indifference by the population and the whole scheme seemed to be failing. Therefore Capodistrias, knowing of the contemporary Greek attitudes, ordered that the whole shipment of potatoes be unloaded in public display on the docks of Nafplion, and placed severe-looking guards guarding it. Soon, rumours circulated that for the potatoes to be so well guarded they had to be of great importance. People would gather to look at the so-important potatoes and soon some tried to steal them. The guards had been ordered in advance to turn a blind eye to such behaviour, and soon the potatoes had all been "stolen" and Capodistria's plan to introduce them to Greece had succeeded.
Furthermore, as part of his programme he tried to undermine the authority of the traditional clans or dynasties which he considered the useless legacy of a bygone and obsolete era. However, he underestimated the political and military strength of the capetanei (καπεταναίοι - commanders) who had led the revolt against Turkey in 1821, and who had expected a leadership role in the post-revolution Government. When a dispute between the capetanei of Laconia and the appointed governor of the province escalated into an armed conflict, he called in Russian troops to restore order, because much of the army was controlled by capetanei who were part of the rebellion.

In 1831, Capodistria ordered the imprisonment of Petrobey Mavromichalis, the Bey of the Mani Peninsula, one of the wildest and most rebellious parts of Greece. This was a mortal offence to the Mavromichalis family, and on October 9, 1831 ....................................... read the rest of the article in http://en.wikipedia.org/wiki/Ioannis_Kapodistrias

(be careful that the Wiki material is not official and should not be taken for granted)